نامه‌ای به مامان!

به نام مانا؛
مامان عزیزم!
مفهوم مادر برای همه ابنای بشر با مفهوم خدا قرابت دارد. شک ندارم که خداوند از این قرابت منظوری داشته است کما اینکه در بسیاری از احادیث قدسی خود او، در تعریف خود، خود را هفتاد بار مهربان تر از مادر معرفی کرده است. تقریبا همه انسانها، متفتن این قرابت نمی شوند و ناخودآگاه، مادر را در جای خدای می گذارند و من نیز از این قاعده مستثنی نبودم. مادری در سایز خداوند حق ندارد اشتباه کند، بی نیاز است، هر اتفاقی برای فرزندان او بیافتد او مقصر است، حق ندارد بیمار شود، حق ندارد خسته شود، حق ندارد … او هیچ حقی ندارد! چون او خداست! این تناقض همه را کلافه می کند! تو با مادرت جنگ داری اما نمی دانی چرا! تا وقتی این انحراف را ریشه یابی نمی کنی حال تو و عزیزترینت نیز خوب نمی شود! با دو جمله دعوایتان می شود! تحمل همدیگر را ندارید و … یادت هست! این داستان همان حدود ده سال پیش ما نبود؟
اما از آن زمان که من فهمیدم تو خدا نیستی و تو را در مقام واقعی مادری نشاندم حالمان بهتر شد! من این سعادت را داشته ام که مادری از جنس شیشه و به شفافیت تو داشته باشم البته با همه مختصات انسانی و طبیعی که حتی بهترین شیشه ها می توانند داشته باشند! مادری که نمی دانم در دل من چه کاشته است که در تندترین لرزشگاهها اگرچه لغزیده ام اما سقوط نکردم! مادری که یاد او با یاد امام رضا (ع) با من همزمانی دارد! قیمت دقیقه دقیقه همه این سالها که به هزینه جوانی تو برای من صرف شده است، آنقدر برای من گران است که گاهی برای فرار از پذیرش این بدهی آن را تکذیب می کردم اما کم کم یاد گرفتم خیلی از بدهی را باید فقط پذیرفت حتی اگر توان پرداخت آن را نداری!اما شهادت می دهم که می دانم هر دقیقه از جوانی چقدر می ارزد و من از خود گذشتگی تو را درک می کنم! و برای آن از تو با تمام وجود سپاسگزارم! و هیچ چیزی هم ارزشی ندارم که تقدیم تو کنم، جز این که تا وقتی زنده هستم بدون استثنا هر سحر تو را دعا کنم که این رسم سالهاست آغاز شده و انشالله ادامه نیز خواهد یافت.
مادر عزیزم! برای این که سال ۹۳، نو روزی شود که حال عزیزت را بهتر از این که هست کند یک پیشنهاد دارم، چیزی که چندیست خودم در دستور کار قرار دادم کما اینکه گفتن حرفهایی که در ادامه می آید از یک پسر خوب بعید است اما از یک پسر حقیقی انتظار می رود.
مادر عزیزم! کاش می شد جای آدم خوب بودن را با آدم واقعی بودن عوض کنی! و البته این خود واقعیت بی شک می تواند با چیزی که هستی نزدیک باشد اما گاهی می تواند متفاوت باشد که باور کن هیچ اشکالی ندارد. رفتار واقعی کمتر توقع ایجاد می کند و در انجام آن دچار تکلف و سختی نمی شوی. فقط کاری را انجام بده که واقعا دوست داری انجام دهی نه کاری که دیگران از تو به عنوان یک زن خوب، مادر خوب، همسر خوب، مادر شوهر خوب، همسایه خوب، همکلاسی خوب، یا هر نقشی یا قید خوب از تو انتظار دارند.
اگر خوب نگاه کنی همه سالهایی که صرف مادر خوب بودن، همسر خوب بودن یا هر چیز خوب بودن کردی انتظارات متقابلی که در قبال این از خود گذشتگی ایجاد کرده است هیچگاه ارضا نشده. همه این سالها، جوانی، زیبایی، سلامتی و از همه مهمتر سرمایه باارزش دقیقه دقیقه زندگیت را ناخودآگاه صرف خوب بودن کردی و من شهادت می دهم که در این خوب بودن واقعا خوب بودی اما خوب بودن گاهی مانع می شود که با کسی که اشتباه می کند برخورد شفاف و صریح داشته باشی و این باعث می شود که هم از درون بهم بریزی و هم از بیرون دیگران این خوب بودن تو را به خوبی لمس نکنند. از تو تقاضا می کنم وقتی می خواهی رفتاری انجام دهی مث خیلی از ما، مثل من، مثل بابا، مثل مامان بزرگ و … خود عزیزت که خیلی وقت است فراموشش کردی را در نظر بگیری. حال مادر عزیزتر از جان من به نظر من با این کار خوب تر خواهد شد و بسیاری از بیماریهایی که از این درون ریزی در این سالها ایجاد شده است با این واقعی شدن شفا خواهد یافت.

مادر عزیزم! ملیحه واقعی آنقدر خوب و دوست داشتنی هست که واقعی بودنش چیزی از خوب بودنش کم نکند! دوستت دارم و از همه تلاشهایت در این سالها برای خوب بودن کردی سپاسگزارم و آرزومند این هستم که ملیحه ای که سالهاست فراموشش کردی را پیدا کنی و با او کمی مهربانتر باشد! گور پدر همه آنهایی که تو را فقط برای خودشان می خواهند! نوروز را برای تو عزیز و دلیل وجودیم نو روزی آرزو می کنم که آشتی با خودت، که می دانم سخت ترین آزمونی خواهد بود که باید انجام دهی را در آن رقم بزنی! و تو را درک می کنم که عبور از نگهبان آستانی که مدام در گوش تو می خواند که تو اگر آنطور که دیگران دوست دارند نباشی کسی تو را دوست ندارد کار سختی است اما عبور از این آستان و کشتنِ اژدهایِ ترسِ از تنهایی حال عزیزت را خیلی بهتر خواهد کرد.
دوستت دارم! نه به خاطر اینکه مادر خوبی هستی! چون شایسته دوست داشتنی!