رفاه لازم است اما کافی نیست!

ببینیم آسمان هرکجا آیا همین رنگ است؟

در دیجیتو خبری دیدم با این مضمون که یکی از کارآموزان گوگل با ارسال اشتباهی یک تبلیغ به مدت ۴۵ دقیقه که حاوی مستطیل زرد بدون متن بوده، ۱۰ میلیون دلار به این شرکت خسارت زد.
در خصوص صحت این خبر صلاحیت ندارم اما از این خبر اینش اهمیت دارد که غول‌های کسب‌و‌کار هم معصوم نیستند و البته فرقشان با دیگران این است که هر خطا را یک بار مرتکب می‌شوند.
ضمن تأیید گیروگورهایی که در همه حوزه‌ها داریم باید یادمان باشد که به گواهی دوستان منصفی که در اقصی نقاط جهان کار می‌کنند همه جای دنیا البته با شدت و ضعف متفاوت آسمان همین رنگ است و بهشت موعودی وجود ندارد.
امروز دوستی برای دوست دیگری کامنت گذاشته بود با این محتوا که فرزندآوری در ایران نوعی خیانت است! دیدگاهی منصفانه داشتن و دیدن نقاط ضعف و نقاط قوت در کنار هم با قرائتی همدلانه شرط انصاف است و در وهله اول به نفع حال و هوای خود ناظر است.

روزنامه فایننشال تایمز گزارش داده که خطای یکی از کارآموزان گوگل باعث شد تا یک آگهی اشتباه روی “تعداد پرشماری” از سایت‌ها و اپلیکیشن‌های موبایل پخش شود.
این اشتباه، منجر به این شد که یک چهارگوش زرد رنگ خالی چند روز پیش به مدت ۴۵ دقیقه در بسیاری از وب‌سایت‌ها در آمریکا و استرالیا دیده شود.
اتفاق مذکور زمانی رخ داد که کارآموزان در حال یادگیری این بودند که چگونه با سامانه انتشار آگهی گوگل، از خانه خود کار کنند.
در این حین یکی از کارآموزان در سامانه خرید آگهی گوگل، یک چارگوش زرد را “بیش از میزانی که برایش تعیین شده بود”،برای انتشار فرستاد.

در پست قبلی با عنوان ((ببینیم آسمان هرکجا آیا همین رنگ است؟)) دوستانی با انتقاد من به اطلاق خیانت فرزندآوری در ایران مخالفت کردند. من در پاسخ به ایشان این توضیحات را آوردم:
((ما سرمایه ۵٠-۶٠ ساله‌ای داریم که اگر پدر و مادران اینچنین فکر می‌کردند نداشتیم. می‌توانیم با بدبینی و حال بد نابودش کنیم و به کس دیگر هدیه‌اش نکنیم. رابطه‌ای بین رفاه و امید به زندگی وجود ندارد. به تعبیر علمای رفتاری، رفاه جز عوامل بهداشتی است نه انگیزشی. یعنی نبودنش ضدانگیزه است اما بودنش انگیزه‌بخش نیست. آمارهای خودکشی مثلا در کشور پیشرفته‌ای مثل ژاپن با درآمد سرانه بسیار خوب به طور عجیبی بسیار بالاست. این حقیقت می‌تواند موید این ادعا باشد که رفاه حال ما را خوب نمی‌کند اگرچه عدم رفاه حال ما را بد می‌کند. فرض کنید در کشور صنعتی با درآمد سرانه‌ی بالا و در خانواده‌ی بسیار متمول متولد شده بودید با به قول اونامونا، سرشت سوزناک هستی که فناپذیری است چه می‌کنید؟ خودکشی بسیاری از معروفترین سلبریتی‌ها مثل مرلین مونرو در نقطه اوج را چگونه می‌توان توجیه کرد؟ این جمله که ده سال قبل از رامبد جوان شنیدم در جان من نشسته که: ((بهترین انتقامی که از زندگی و تلخ‌کامی هایش می‌توان ستاند، خو زیستن است!)) در یادداشت دیگری هم با عنوان چگونه می‌توان از تکرار و پوچی زندگی در امان ماند؟ سعی کردم بیشتر به این موضوع بپردازم و اینجا بنای تکرار ندارم.

مقاله مکی فرگوسن در اکونومیست با عنوان: ((تنهایی چه حسی دارد؟)) که توسط ترجمان ترجمه و فایل صوتی آن نیز در دسترس است حقایقی از کشورهای پیشرفته ارایه می‌کند که احتمالا نظر بسیاری از مخالفان فرزندآوری را تغییر می‌دهد.
البته کسانی که مخالف فرزندآوری هستند و می‌توانند در نیمه دوم عمر که فناپذیری به تمامه قد می‌کشد، گریبان خودشان را از دستان پرتوان من واقعی‌شان برهانند به دلیل عدم بازتولید خوشبختانه یا متاسفانه در معرض انقراض خواهند بود.
اظهار همدلی می‌کنم که اگر کسی از خودش و از زندگی احساس خوشنودی نمی‌کنند بهتر است فرزندآوری را برای زمان مناسبش به تعویق بیاندازد! چون یک ناخوشنود از زندگی نمی‌تواند به فرزند همجنسش عزت نفس و به فرزند با جنس مخالفش اعتماد به نفس هدیه دهد.)) در یادداشت دیگری با عنوان پایه‌های اعتماد‌به‌نفس و عزت نفس در کودکان پیشنهادی برای بهبود این دو مهم دادم.

داستان رایان رو هم می‌توانید از فوربس با این عنوان بخوانید:  How This 7-Year-Old Made $22 Million Playing With Toys

در این چند یادداشت پیشنهاد خود را برای تربیت کودکان و فرزندپروری داده‌ام:

• چگونه می‌توان یک وال را تربیت کرد؟!
• پایه‌های اعتماد‌به‌نفس و عزت نفس در کودکان
• رفاه لازم است اما کافی نیست!
• فرهنگ رقابت‌محور ما
• فرزندان نسل قنداق،‌فرزندان نسل ۵G!