جهنمی که هیزمش خودمان هستیم!

در کتاب مقدس، در توضیحی که باری از بهشت به حد عقول ما می کند بیشتر نظرمان به باغهایی که در زیر درختان آنها رودها روان است یا حوریان و قلمان و … جلب شده است (۱) که البته و صد البته طبیعی است و من نیز از این قاعده مستثنی نیست و با تمام وجود به همه آنها اشتیاق دارم (۲) اما می خواهم ظرافتی دیگر را تصویر کنم:
در بسیاری از جاها که از بهشت یاد می شود پارسایانی را می بینیم که بر روی تخت ها در مقابل یکدیگر نشسته اند و با سلامتی و آرامش با یکدیگر می زیند، هر جا از جهنم یاد می شود عده ای را می بینیم که با یکدیگر در حال نزاع هستند!
این تصویر از دنیای ابد تا ازل تاریخ تطابق دارد! این نعمت را گاهی که با دوستانی موافق و همدل، در سونا یا استخر تجربه کرده ام! و آن نغمت را خیلی بیشتر در یک برخورد ساده با کسی که حتی نمی شناسمش!
خنده دارتر آن است که ما حتی در گروه‌های کوچک وایبری (یا تلگرامی) هم این بهشت و جهنم را داریم! آدمهایی که تحمل یکدیگر را نداریم و حتی در یک صفحه مجازی جهنم و به زعم من بزرگترین عذاب جهنم را فراهم می آوریم و چقدر خوب معنی این آیه را این روزها می فهمم که از جهنمی که هیزمش خود جهنمیانند اجتناب کنید! به زعم من لازم نیست هیچ آتشی فراهم گردد! فقط کافی است جایی تاریک از آدمهایی نه خیلی عجیب و غریب، چیزی شبیه خیلی هایمان مملو شود تا آتشی که شاید وجود خارجی ندارد شعله بگیرد و یکدیگر را بسوزانیم! شرممان باد از این همه کاستی مدارا و تساهل و تسامح و چقدر این بیت خواجه را دوست دارم که:
آرامش دو گیتی تفسیر این دو حرف است:
با دوستان مروت! با دشمنان مدارا …

پی نوشت:
(۱) هیچ یک از این بهشت ها را باری بهشت من ننامیده است و معدود بهشتی را که بهشت من نامیده، همانی است که اواخر سوره فجر در مژده باد به نفس مطمئنه شرح می کند که در شرح آن رفته که در آن سطح از بهشت فقط باری است و همجواری با او!
(۲) و در اینجا با آنانی که فضل فروشی می‌کنند و به این نعمات استغنای قلابی می ورزند همدل نیستم کما اینکه فرستاده ای که در قله کمال نشسته است هیچگاه نه تنها از این دنیاگرایی مثبت (یکی از وجوه مثبت سکولاریسم) پرهیز نکرده است بلکه مومنان را به آن فراخوانده و به هر که در خود این تمایل را ندارد پیشنهاد می کنم به طبیب مراجعه کند!