هیس دخترها فریاد نمی‌زنند!

توجه: این نوشته ممکنه برای همه مناسب نباشه!

چند شب پیش به توصیه سعیده، پس از زمانی دراز، رفتیم سینما برای دیدن فیلم هیس دخترها فریاد نمی زنند! نوشته زیر حس من بعد از دیدن فیلمی تا این حد تاثیر گذار است. بعد از سگ کشی (۲۰۰۱)، قرمز (۱۹۹۸)، من ترانه پانزده سال دارم (۲۰۰۲) و (Antichrist (2009 این فیلم ذهن و روحم رو برای چند روزه که درگیر کرده.

مهمترین مساله ای که در اینجا می خواهم در موردش بنویسم نگاه این دو جنس به مساله رابطه جنسی ه. برای مردها رابطه جنسی به سادگی یک لیوان آب خوردنه! (لطفا ارزش داوری نفرمایید!) ولی برای زنها این موضوع یه چیز دیگه اس! نمی دونم اما به واسطه همین تفاوت دید و سطح اهمیت و نیاز، قربانیان خاموشی پدید میاند که به هزار و یک دلیل که یک دلیلش آبرو ه هیچ وقت کسی از کشته شدن روحشون! باخبر نشده! قربانیانی که حتی برای شکایت کردن باید یه مرد همراهشون باشه و به یه تعبیر باید فکر پیگیری حال و روح زخمیشون و فراموش کنند تا اون قاتل بیمار با خیال راحت به قتلهای خاموش زنجیره اش ادامه بده ….

ما پسر ها متوجه خیلی چیزها نشدیم!
نه اینکه نخواستیم و نشدیم یا دیدم و چشمامون و بستیم!
وقتی بعد فیلم به آمار وحشتناکی که سعید می گفت رو نتونستم باور کنم یه جستجو بهم باوروند که گویا تو این چند دهه کور و کر بودم!
نمی دونم خیلی حال و هوای نوشتنی که باهاش شروع کردم نمونده که ادامه بدم
اما اینجا از طرف همه پسرها! همه اونهایی که ندونسته و نخواسته فضای فرهنگی رو به خاطر تفاوت دیدی که به این مساله داشتن به طرفی بردیم که دخترها نتونن احساس آرامش کنم عذر می خوام … از همه اونهایی که از فرط تشنگی یا بیماری استسقا هر غلطی رو برای خودشون مباح دونستن و هیچ دختری رو – از کوچکترین تجاوز که می تونه یک نگاه آلوده یا یک شوخی به ظاهر ساده و یا خدای نکرده هر سطح و شکل تجاوز باشه – زخمی نشده نگذاشتن اظهار برائت می کنم و از هر نقشی در این فضا داشتم از بستن چشمها روی خیلی چیزها، حتی اخم نکردن و حتی … از خدا طلب بخشش می کنم … از همه کلیشه هایی که مردها را از گریه کردن اجتناب می ده و دخترها رو از فریاد زدن … بدم میاد اما …
اما هیس س س س! دخترها فریاد نمی زنند …