داعش فرزند زندگی‌زیست نشده یا انکار شده

((آدم ها ترجیح می دهند هویت داشته باشند، حتی اگر این هویت چیز قابل افتخاری نباشد!))
تحلیل اولیویه روآ فیلسوف فرانسوی پیرامون اتفاق ١۴ ژوییه نیس فرانسه را که در کانال سهندنامه دیدم بسیار منصفانه و دقیق دیدم. او تروریسم کنونی فرانسه را ناشی از بحران هویت و شکاف طبقاتی میان فرانسویان با نسلی از فرانسویان که تبار آفریقایی و اسلامی دارند می داند.
این گروه طرد شده جامعه فرانسه که کم هم نیستند، حتی فرائض دینی شان را نمیشناسند و بر هیچ بیننده منصفی پوشیده نیست که به هیچ روی با انگیزه های دینی به این اقدامات غیراخلاقی و هولناک آن هم در مراسمات اغلب شادی مردم فرانسه که می تواند ناشی از خشم فروخفته آنها باشد اقدام نمی کنند. این جمعیت نه تنها توسط سیاستهای افراطی دولت فرانسه در قبال جمعیت بزرگی از مسلمانان در همه این سالها به حاشیه رانده شده اند بلکه میان گروه‌های گنگستری مناطق فقیرنشین فرانسه، به این دلیل که أعراب را آفریقایی نمی دانند نیزمورد پذیرش قرار نمی گیرند به عرب بودن آنها تبار إسلامی آنها را نیز بیافزایید که این هویت یابی را غیرممکن تَر می کند. داعش اما ناخواسته اکنون به این نسل سرخورده و تحقیر شده راهکاری آموخته است که نوعی احساس هویت و قدرت را کسب کنند! با همان تئوری اول: ((آدم ها ترجیح می دهند هویت داشته باشند، حتی اگر این هویت چیز قابل افتخاری نباشد!)) به زعم من این نتیجه پیش بینی نشده، خود داعش را نیز دچار بهت و حیرت شده است کما اینکه در پذیرش مسؤولیت مستقیم این رخداد، هنوز به جمع بندی نرسیده است.
این رخداد را به خوبی می توان توسعاً ذیل مفهوم ((سایه)) که از برساخته های یونگ است و البته در تحلیلهای روانکاوی مورد استفاده قرار می گیرد، برای تحلیل جامعه شناسی نیز با إغماض به کار برد.
این که اولاند در ادامه اشتباهات قبلی سیاست های خود و نسل سلف دولتمردان فرانسوی از ((تروریسم اسلامی!)) استفاده می کند از دو حال خارج نیست: یا به یک نوع سیاست عوام فریبی که این روزها کم طرف دار ندارد و موجب شانه خالی کردن از تبعات تصمیمات قبلی می شود متمسک شده است یا هنوز آنقدر از موج گرایش به اسلام می هراسد که نه تنها از این اقدامات متاثر نیست بلکه شادمانه ترجیح می دهد با استفاده از برد تبلیغاتی این اقدامات تاثربرانگیز با صفاتی که به هیچ روی قابل اتصاف به اسلام نیست به نوعی اسلام هراسی دامن بزند، غافل از اینکه توپهایی که ما سعی می کنیم با فرو بردن آنها به زیر آب از شر آنها خلاص شویم به زودی به قدرت بیشتر به صورت ما برخورد خواهند کرد (مثالی که خانم دبی فورد برای توصیف سایه های شخصیت استفاده می کند.)
وقتی عاقلانه و با چشم باز به جامعه خود بر می گردیم چند گروه که به خوبی استعداد در غلطیدن به این شکل هویت یابی از روی ناچار و خشم را دارند به خاطر می آوریم که مهمترین آنها شاید برادران افغان ما، برادران أهل سنت ما و کودکان و نوجوانانی که پشت چراغهای قرمز با دست و دلبازی به آنها درمی می دهیم تا خوش باشند …