از حرف تا عمل!

من هم تا چند روز پیش عباس امیرانتظام را نمی‌شناختم. پس از درگذشت او به همین دلیل ناآشنایی و اطلاعات ضد و نقیضی که له یا علیه او منتشر می‌شد سعی کردم به قول امیرالمومنین (ع) در فتنه‌ها که ظالم و مظلوم قابل تشخیص نیست، مثل بچه شتر باشم که نه شیر می‌دهد و نه سواری! اما با خواندن اقدام اخلاقی او در به ملاقات قاضی پرونده خود رفتن، حقیقتا او را تحسین کردم و تصمیم گرفتم در نشر فعل اخلاقی او به قدر وسع بکوشم!

گویا وقتی او در شهریور ماه سال ۹۲برای درمان به بیمارستان پارس مراجعه نموده بوده است مطلع می‌شود که محمد محمدی گیلانی، قاضی دادگاه که او را به حبس ابد محکوم کرده‌است در بخش مراقبت‌های ویژه بستری است و او به ملاقاتش می‌رود. این که ۳۴سال زندانی بودن، موجب نمی‌شود که او از رای خود در تقبیح انتقام‌جویی برگردد یعنی با مردی از جنس حرفهایش روبرو هستیم! بدون هیچ‌ ارزش‌داوری در خصوص داوری او در قبال طیف مقابلش اما جمله‌ی او در نوع خود جالب توجه است: ((جامعه امروز ایران بیش از هر چیز تشنه اخلاق بخشایشگرانه است و ارتقای اخلاق در گرو بخشودن خشونت‌ورزان اما از یاد نبردن جنایات آنان است.)) مشی او مرا یاد جمله معروف نلسون ماندلا پس از ۲۸ سال اسارت انداخت که: ((می‌بخشم اما فراموش نمی‌کنم!)) می‌توانم به احترام مشی بزرگوارانه این دو تمام قد، بایستم. تاثیرگذاری افعال اخلاقی این دو مرا یاد این جمله معروف از امام باقر (ع) می‌اندازد که: ((ما را به ورع (عمل به تقوا) یاری کنید!)) و آنقدر که می‌فهمم می‌توانم به آن اضافه کنم: ((نه به حرف‌هایتان!))