هیس! آتنا فریاد نمی‌زند!

مثل معامله با آتش می ماند! تفاوت حال کسی که از دور به آتش نگاه می کند با حال کسی که دستی بر آتش دارد و یا حال کسی که با آتش یکی شده و شعله می کشد!
همین حوالی تابستان بود. بغض های متعددی که از گوشه و کنار سالن سینما در حین تماشای فیلم هیس دخترها فریاد نمیزنند می ترکید، کم کم بر منِ از همه جا بی خبر، عمق فاجعه ی
قتلهایِ خاموشِ زنجیره ای را در وسعتی بسیار باورنکردنی آشکار می ساخت. از یک سوی سودای مقتولانی که ناگزیر با سکوت با قاتلانِ روانشان همداستان می شدند و از سویی دیگر سودای قاتلانی که اگر رازشان بر آفتاب افکنده نشود نمی توانیم به تفاوتشان ﻣﻴﺎﻥ من و ما پی ببریم.
اما آدمی، خیلی زود هم به همه چیز عادت می کند و هم همه چیز را فراموش می کند. اگر هر چند وقت یکبار یکی از دهها هزار حادثه ناگواری که از فرط سبعیت نمی توانست مخفی بماند نیز نبود، به جز کسانی که خود یا نزدیکانشان بدان مبتلا می شدند، سایرین فراموش می کردند که … .
چندسال بعد بود که آنچه #امید کم سن وسال بر سر #ستایش دخترک طفل معصوم آورد همه را شوکه کرد! آن روز با یادداشتی با عنوان همه دخترکان ما ستایش و همه پسرکان ما امید هستند خواستم تلنگری بزنم که این گونه اتفاقات دو سر دارد!
دیشب هم یکی دیگر از هزاران این اتفاقات بر ملا شد!
دیشب تا سحر خوابم نمی برد! داغ آتنا بر جانم سنگینی می کرد. حتی به اندازه گرامای دستی بر آتش، وای بر حال مادر و پدر داغدارش …

باور دارم تا هنوز بر سر یکی مثل آتنا حتی در تمامی میلیاردهایی که انسانشان می خوانیم چنین می رود، حرف از پیشرفت و این چیزها مزخرفی بیش نیست!