سه سریال استعاره‌ای از یک آفت

صد، قصه‌ی ندیمه و سه درصد
سه سریال استعاره‌ای از یک آفت

۳٪ سومین سریالی است که در این چند ماه در ژانر علمی-تخیلی دیدم و مرا درگیر خود کرد. بعد از ١٠٠ که به زعم من بهترین بود و قصه ندیمه که به رای من در رتبه سوم می‌نشیند کمتر از یک سریال برزیلی چنین کیفیتی را انتظاری داشتم. اگر بخواهم بدون لو دادن خلاصه سه سریال را بنویسم به این شرح است.
در سریال ١٠٠، بعد از این که جهان به دلیل جنگ جهانی سوم به طور کل از سکونت ناممکن شده است بازماندگان ‌ در آسمان و در درون شهرهای سفینه‌مانند‌ زندگی می‌کنند و مجبور به تبعیت از قوانین طبقه حاکم هستند. پس از مدت طولانی برای وارسی و امکانسنجی زمین صد مجرم به زمین تبعید می‌شوند تا نتیجه روشن شود. سریال قصه ندیمه به دوره‌ای در آینده اشاره دارد که یک گروه بنیادگرا توانسته‌اند آمریکا را اشغال کنند و در زمانی که توان فرزندآوری ‌به چیزی بسیار نادر تبدیل شده است با قوانینی آدم‌ها را به طبقاتی برای اجرای ایدیولوژی این گروه تقسیم کرده‌اند. گروه ندیمه‌ها وظیفه فرزندآوری برای طبقه حاکم را به دوش می‌کشند.
در سریال سه درصد جهان توسط دو تن که به زوج بنیانگذار شناخته می‌شوند با این ایده که برای داشتن آرمانشهر باید الیت از بقیه جدا شوند صد و پنج سال قبل تقسیم شده است. یک بخش که به اقلیت تعلق دارد از بهترین امکانات برخوردار است و بخش اکثریت حتی از حداقل‌هایی مانند آب خوراکی و دارو و درمان برخوردار نیستند! طبقه اکثریت یک بار در همه‌ی عمر و آن هم در ٢٠ سالگی این فرصت را می‌یابند در گزینش شرکت کنند و یا به سه درصد انتخاب‌شده در جایی موسوم به جایگاه ساحلی بپیوندند یا به اینلند بازگردند! هر سه سریال نتیجه‌ی این تفکیک و این ایده فاشیستی را برآفتاب می‌افکنند. به شخصه رویکرد صد که فلسفی‌تر و ژرف‌تر است را بیشتر پسندیدم و به زعم من قصه‌ی ندیمه جانبدارانه و اغراق‌شده‌تر و البته ناراحت کننده‌تر است! اگر پیام اصلی این سه #سریال پرهیز دادن ما از نگاه فاشیستی به دیگران فرض شود و در تکاپوی خط جذاب قصه‌ها و همزاد پنداری‌ها که برخی به دقت اینجا و اکنون ما را نشانه‌گرفتند گم نشود دیدن و تامل در این صدها قسمت و صرف صد و چند ده ساعت از عمر عزیز برای این سه سریال ارزشش را دارد. در بخشی از سریال صد این نکته به ما یادآور می‌شود که اگر فاعل و مفعول به دلیلی عوض شود در نفس فعل تغییر خاصی اتفاق نمی‌افتد. آنچه ضرورت دارد تغییر کند نوع نگاه است والا تغییر آدم‌ها تغییری ایجاد نخواهد کرد.