همه برنده، تنها رابطه‌ی ممکن!

با یکی از شرکتهای اقماری یکی از اپراتورها از دو ماه پیش یه پروژه‌ی افیلیشن رو شروع کردیم. از ابتدا علی‌رغم تاکیدات من و آگاهی ذهنی طرفین بر اینمفهوم اما جلسات بیشتر به نشان دادن این که عرض و طول افق کوروش چیست و شرکت مادر آن شرکت چیست گذشته! و وقت طرفین حرام شده است وهیچ توفیقی حاصل نشده است! تجربه‌ی من می‌گوید هر وقت مذاکرات آنیموسی (با اغماض بخوانید پدرسالارانه) می‌شود و طرفین به برد خود بی‌اعتنا بهمنافع دیگری می‌پردازند پیشبردی محقق نمی‌شود. در میان مدت هیچ رابطه‌ی جز رابطه‌ی آنیمایی (بخوانید مادرانه) که منافع همه را در نظر می‌گیرد ادامهنخواهد یافت.

داستان فردوسی‌پور با مدیر شبکه سه از همین جنس است. جذابیت برند فردوسی‌پور حتی برای غیرفوتبالی‌ها خیلی روشن است تا آنجا که با انتشار خبرگزارش فوتبال فردا اینستاگرام فارسی فدراسیون فوتبال آسیا یک روزه صد هزار فالوور جدید می‌گیرد. اینکه استفاده از این پتانسیل می‌توانست برایتلویزیون ایران چه به ارمغان بیاورد و اینکه کدام نوع نگاه این فرصت را از میان برد مطمح نظر من در این یادداشت است. روزانه نمونه‌های متعددی می‌بینمکه این نگاه پدرسالارانه منافع متعددی را به بهای چند دقیقه دلخنکی از یک تسویه حساب شخصی و کودکانه به آتش می‌کشد. به نظر من اقتضای حرفه‌ایبودن این است که حب‌و‌بغض ما با اشخاص بر اساس منافع اکثریت تنظیم شود نه احساسات آنی! تصویری که مولوی از امیرالمومنین در داستان عمر بنعبدود دارد ظرافت این موضوع را بر آفتاب می‌افکند.