کودک الهی!

وقتی به اصطلاح هنوز بزرگ نشدیم،
منظورم وقتی است که هنوز معنی
((احتیاط کن))، ((مواظب باش))، ((جلوی پایت را ببین!)) را به درستی درک نمی کنیم!
دست به معجزه می زنیم!
برایمان هیچ کاری نشد ندارد!
هنوز چهاردست و پا رفتن را هم به خوبی بلد نیستیم اما پرواز می کنیم! مرده زنده می کنیم! و چه کارها که نمی کنیم … (۱)

اما کم کم که بزرگ، یا به عبارتی زمینی و متمدن! می شویم،
اضطرابهای موروثی اصنافمان که نتوانسته است از دی‌ان‌ای به ما منتقل شود با کلمات والدینمان، معلمانمان، جامعه و … به ما منتقل می شود!
و هر چه بزرگتر می شویم شجاعتمان را به هزار و یک بهانه کنار می گذاریم و به هزار و یک بهانه ترسمان را پس شجاعتهای تصنعی مخفی می کنیم!
اما طبیعت از این دستکاری و بی نظمی که ما دچار و بعد از آن مدتی عاملش شدیم، نمی گذرد!
آدم به گونه خلق شده است که پس از بلوغ و با ورود و به عصر زندگی (پیری) کم کم دچار به ظاهر ناتوانیِ کودکی می شود!
و اینجاست که همه ترسهای حل نشده اش به سراغش می آیند!
و چقدر نادرند آنانی که از این صعود و فرود، معنا صید می کنند! و اقلی هستند، حتی از گروه دوم کمتر، که از شر این اضطرابهای بی اساس ((رها)) می شوند یا حداقل جایگاه و ریشه آن را در وجود خود می یابند و کم کم می توانند تفاوت ((معنا)) و ((گره)) را بفهمند. آنها کسانی هستند که در می یابند احتیاط فقط برای کسانی است که خودشان را بر روی زمین ((خدا)) می انگارند و چقدر خوب فهمیدند که:
((ما به هر چه نیاز داریم، داریم و به هر چه داریم، نیاز داریم!))
و ((کار همه کائنات بدون ما لنگ است و ما در این کائنات به این عظم حتی ((هیچ چیز)) هم نیستیم!)) (۲)
و عاشق این استغنایی هستم که حتی اگر بخشی از آن، میان همه ما عاقلان متمدن! تسهیم شود از این حرص سیری ناپذیری که مثل خوره به وجودمان افتاده است خلاص می شویم
و ((فقر)) وضعیتی است که این نهنگان مستغنی از آب، آن را در می یابند!
و اگر این کودکان الهی – که به زعم خیلی از من و شما ابلهانی(۳) بیش نیستند – نبودند، هیچکس نه معنی معجزه را به درستی در می یافت و نه برکت را!
آنها وقتی اراده می کنند می شود و وقتی می گویند باش! می شود! (۴)
این ها معجزه گرند! همانهایی که من و هرکسی که هنوز مواظب است و احتیاط می کند از انجام کارهایی که آنها بدون تکلف و تصنع انجام می دهند ((عجز)) داریم!

آنانکه خاک را به نظر کیمیا کنند،
آیا بود که گوشه چشمی به ما کنند …
(۵)

————————–—
پی نوشت:
– بحث دیشبمان با جمعی از دوستان بر سر این بود که اگر من و شما هر دو ۱۰۰ واحد سرمایه داشته باشیم. تو به کار بیاندازی و در این سرمایه گذاری همه ۱۰۰ واحد را از دست بدهی و من از ۱۰۰ واحدم به دلیل آینده نگری یا هرچیزی که اسمش را بگذاریم محافظت کنم و به جریان نیاندازمش کدام شکست خورده ایم؟!! و قریب به اتفاق جمع آن کس که امروز ۱۰۰ واحد سرمایه مشهود دارد را پیروز می انگاشتند!

(۱) ساده انگارانه اش این است که به گوییم به هوای حمایت پدر و مادر است که می پریم و هیچیمان نمی شود!! پدر و مادر ابزارهای اعجاز آنهاند!
(۲) ذهن ما حتی توانایی ادراک تناقضات در کنار هم را هم دیگر ندارد! و معمولا به کسانی که می توانند این تناقضات را همزمان زیست کنند انگ می زنیم!
(۳) اکثر اهل الجنه البُله.
(۴) إنَّ لِلَّهِ عِبَادًا أَطَاعُوهُ فِیْمَا أَرَادَ، فَأَطَاعَهُمْ فِیمَا أَرَادُوا؛ یَقُولُونَ لِلشَّیْءِ: کُنْ فَیَکُونُ.
(۵) کاش امروز یادم باشد! راستی من فکر می کنم کودک راست می گوید و خرس بوده که نقاشی ها را روی دیوار کشیده!