خان طومان

تا کنون ثانیه‌ای را به دیدن وحشیگری‌های دولت شیطانی موسوم به داعش که به کرات به اشتراک گذاشته می‌شود حرام نکرده و در نشرنکردن فرآورده‌های رسانه ای‌شان که به زعم من، آب به آسیاب کثیف آنها ریختن است، تعلل نکرده بودم، تا امروز! خبر شهادت اسرای خان طومان نمی دانم چگونه عنان گریخته ام کرد که آنچه در همه این ماهها بر آن مصر بودم به یکجا از دست رفت: (( در یک سوی این معدود حقیقت فقط سیاه و سفید، مردانی ایستاده! بودند که زمین به زانویشان تکیه زده بود. مردانی که طناب، خود را به ضریح دستانشان گره زده بود و هراس به معنی واقعی کلمه به پاهایشان افتاده بود که بدان وقعی بنهند! و مرگ بی حیثیت شده می رفت که از حیز انتفاع ساقط شود. در سوی دیگر، کثیری که نمی دانم کدامین صفت یا استعاره را برای شرحشان بکاربگیرم تا مدیون آن صفت و استعاره نشده باشم. این جماعت هر چه می دانستند و می توانستند به کار بردند اما دریغ از یک آه! آنچنان در این تلاش مذبوحانه به خاری کشیده شدند که اجساد حریفان سرمستشان را خشمگینانه و اختیار از کف داده در ادامه نمایشنامه ای که مو به مو اجرا می کردند به رگبار بستند، اما داغ آن آه، همچنان به دل تاریکشان تا لحظه به آتش واصل شدنشان خواهد ماند!)) یک دقیقه ای که بر من رفت تمام امروزم را به خود مشغول کرد و این تصویر مثل همه تصاویری که وقتی تضاد در آن به حداکثر خود می رسد، زیبایی به بهترین شکل ممکن در آن به منصه ظهور می رسد، در لوح جان من حک شد و هرگز از خاطرم نخواهم رفت.
هر کس آزاد است از منظری که بیشترین اهمیت را برای او دارد به پدیده مدافعان حرم بنگرد و من مثل همه این ماهها بر نگاه اگزیستنسیل و کاملا درونی که به آنها دارم، وفادار. من فراتر از همه باید و نبایدها به احترام شجاعت و وفای این مردان می ایستم! فراتر از همه ارزش داوریهای که می شود کورکورانه و کنار گودایستادانه در خصوص انگیزه های آنها که فقط و فقط خود و خدایشان به آن مستحضرند! اقامه کرد! تحلیلهای ساده لوحانه ای که نیت این مردان را به دریافتی‌های به اصطلاح چند ده میلیون فرو می کاهد و نمی دانم چگونه پارادوکس دنیاطلبی و جان بر کفی را جمع می کند! ولی نیک می دانم وقتی پای جان در میان باشد، بزرگترین محک مردانگی رقم می خورد! خدای به مادرشان، خانواده هایشان و دوستانشان صبر دهاد …