سی‌سالگی سعیده

همه موجودات روزی به دنیا می أیند و روزی از أن می روند!
اما از میان همه شان، فقط إنسان متفتن این أمد و شد است و در میان همین إنسانها که تنها بخش کوچکی از شمار غیرقابل تصور موجودات ریز و درشت این کائنات، اندکند کسانی که میان این آمد و شد، بار یا بارهای دیگر متولد می‌شوند!
آنهایی که عاشق می شوند!
آنهایی که بیدار می شوند
و دهها آنهایی که پرداختن به أنها مرا از مقصودم دور می کند!

برای خداناباوران هم، حتی میلاد و آفرینش معنایی اولوهی دارد. منِ مبتهج از نرینگی و احتمالا ملحقات آن، همیشه در این که موهبت مشارکت در این آفرینش و به زعم من نیم خدایی، به مادران هدیه شده، حسادت توام با احترام دارم!
وقتی همراهی با کسی که این آفرینش در او هلول می کند اینچنین شگفت انگیز است، بی شک برای او که این معجزه را لحظه به لحظه در درون خود احساس می کند، این حال و هوا بسی بسی بیشتر قرین اعجاز و بخت یاری است.
باری! اگر تولد در نوع خود بی نظیر است و اگر تولدهای دیگر، مستحق اتصاف صفت تفضیلی (تَرین) هستند، اینکه تو واسطه تولد کسی دیگر شوی بر تارک واژگان و مصنوعات ادبی، جز شرمساری، چیزی باقی نخواهد گذاشت و درک غیرکلامی این اعجاز می ماند برای تجربه انضمامی أن، که با تمام وجود برای همگان ارزویش را دارم.

سعیده عزیزتر از جانم!
اینکه امسال وارد سی‌سالگی – که بی شک اسرار امیزترین دهه زندگی تو است- خواهی شد، حتما جای تبریک و شادباش دارد و من با استخدام مذبوحانه این کلمات، در کار ان بودم، اما ماههاست که درک کرده ام از بهمن امسال، أنشالله با میلاد آیین‌مان، تقویم زندگی تو ورقی میمون خواهد خورد.
و من درمانده و منصرف از همه کلماتی که ردیف کردم، به دعائی بسنده می کنم که:
شادی آیین‌ت باشد و آیین‌ت شادی!