شارلاتانیزم

با گفته‌های حسین دهباشی در خصوص آتش‌سوزی بیمارستان گاندی و تقاضای رییس بیمارستان برای کمک دولت به آنها کاملا همدلم.
چرا باید پول بیت‌المال برای جبران بی‌دقتی و بی‌مسوولیتی کسی یا کسانی شود؟ بیمه برای چه ساخته شده؟

یادداشت ایشان که توسط دوستی در لینکدین بانشر شده بود این است:

۱. خیلی نگذشته از شبی که تصاویر غرق در آتش بیمارستان خصوصی و گران‌قیمت گاندی در شبکه‌های مجازی، باعث حیرت و وحشت بسیاری از هموطنان ما شد. حادثه‌ای که به نحو معجزه‌آسایی و با تلاش هم‌زمان ده ایستگاه آتش‌نشانی خوشبختانه باعث تلفات جانی نشد ولی جامعه را تکان داد. خصوصا پس از أن‌که معلوم شد علت آن بی‌توجهی به اخطارهای مکرر و مکتوب ایمنی بود.

۲. امروز یکی از مقامات همان بیمارستان در حالی‌که یکی مدام شانه‌اش را می‌مالید از آقایان مخبر و اژه‌ای خواسته تا به حمایت‌شان از او ادامه داده و نگذارند دویست پزشک و هزار کارمند (واقعا؟) آن بیمارستان دچار التهاب و ناراحتی شوند!

۳. ‏در اغلب کشورها بالاتر از هرمقام انتظامی افسران آتش‌نشانی هستند و موازین و دستورات‌شان ابدا جای چانه و پارتی‌بازی ندارد. این‌جا ولی کسی برای اخطارهایشان تره هم خرد نکرده و به وقت حادثه باز ‎آتش‌نشانان فداکار و شجاع هستند که با جان خود تاوان تنبلی خطاکاران را می‌دهند. منصفانه است؟

۴. ‏طرف میلیارد میلیارد درآمد داشته و تا جیرینگی همه‌ی پول‌اش را نمی‌گرفت بیمار را در اتاق‌های سوپرلوکس‌اش پذیرش یا ترخیص نمی‌کرد ولی آن‌قدر گداصفت بوده که حداقل‌های اطفا حریق را نخریده و حالا که دکان‌اش سوخته، ننه من غریبم؟ بیمه‌ها و ق.ق و ق.م بی‌خود می‌کنند اگر ترحم بی‌جا کنند!

۵. بخش درمان کشور ما از مهم‌ترین و محترم‌ترین طبقات اجتماعی ایران هستند. تلاش‌های بی‌امان، شبانه‌روزی و فداکارانه ایشان در ایام کرونا از خاطرمان نرفته و خبرهای افسردگی، انصراف و خودکشی‌های متعدد بخشی از ایشان در اثر فشارهای طاقت‌فرسای خدمات پزشکی، برای همه ناراحت‌کننده است. این‌وسط ولی برخی شارلاتان‌ها از موقعیت خود سواستفاده و همکاران‌شان را بدنام می‌کنند. درباره‌ی این دسته اخیر و حقیر، باید به داد مردم دردمند و بی‌پناه رسید.