توهم همیشه بر حق بودن

بعد از تولد آیین (پسرم) در این یازده ماه دیگر حتی همان به ندرتی هم که سینما رفتن اتفاق می افتاد، سلب شده است. برای جبران مافات! به دیدن فیلمها در رسانه خانگی روی آوردیم. باری! دیروز فیلم بیداری (١٣٩٠) را دیدیم. نگران نباشید! به داستان طوری اشاره نمی کنم مزه فیلم برای که مخاطبان عزیزی که این فیلم را ندیده اند از بین برود. آنطور که بر روی خود بسته فیلم نوشته داستان فیلم مربوط به زنی است که حافظه اش را از بیست و خرده ای سال پیش از دست داده است. نکته ای که بهانه نوشتن این یادداشت شد به هیچ روی نقد فیلم نیست. نکته ای که در این فیلم نظر مرا جلب کرد تجاهل زنی که دچار فراموشی شده در مواجهه با دهها نفری که برای تصحیح او تلاش مذبوحانه می کنند است. مثلا او وارد خانه یا مدرسه ای می شود که گویا چند سال پیش در آن زندگی و یا تدریس می کرده و در برابر تعجب دیگران از ورود به زور به خانه شان یا عدم حضور همکاران خود، نمی خواهد یا شاید نمی تواند، باور کند که آن خانه یا مدرسه نمی تواند ظرف دو روز این همه تغییر کرده باشد.
داستان ما متوسطان شبیه همین زن است.
ما ترجیح می دهیم حقیقت (منظورم همان واقعیت است و با تساهل آن را استفاده می کنم) را همانطور که دوست داریم بازسازی کنیم. نمونه فراوان دارم اما شاید تعجب آورترین آن داستان خواهر دوستی بود که به دلیل عدم علاقه به شغلش چندان دل به کار نمی داد و در مقابل ناراحتی همکاران دیگر آنها را محکوم به چیزهای ناشایست می کرد و از آن تعجب آورتر، خواهر او بود که به جای کمی تامل به اعتراض چند دوست مشترک این رابطه، در این محکوم نمودن با او هم داستان بود.
اونقدر که من می فهمم توهم همیشه بر حق بودن چیزی است که دامن همه را می گیرد. من که حداقل در قبال خود قائل به این احتمال هستم! مدیدی با خود قرار گذاشتم اگر بیش از دو تن در مورد نکته ای به من تذکر دادم حتی اگر انقدر بزرگ نشده بودم که در حین مکالمه به آن اذعان کنم، در خلوت به آن دقیقه توجه کنم. اگرچه همواره احتمال خطای ادراک را باقی می گذارم و طبق آشنایی اندکی که با معرفت شناسی دارم دریافته ام که تعداد قائلان به یک موضوع، اعتبار آن را همیشه افزایش نمی‌دهد.